Lokale gewoontes
De siësta-aandrang, toch al intensiever na viereneenhalf jaar, wordt gesublimeerd door per fiets de nabije bergketen te verkennen op het tijdstip dat de Catalaan luncht en slaapt."Juan Carlos van de lokale benzinepomp promoot de olijfolie uit zijn eigen dorp; de karaffen en blikjes staan gebroederlijk naast het vaste assortiment van de Repsol. Maar, misschien omdat ik een extra sterke koffie vroeg, ditmaal vroeg hij of ik er een chupito in wilde, een scheutje gin of een andere hartversterker. Keuze uit vier soorten, die hij handig vanachter de kassa toverde. Alleen voor passagiers natuurlijk. Prachtig land.
Wel een beetje oppassen alle lokale mores over te nemen. De siësta-aandrang, toch al intensiever na viereneenhalf jaar, wordt gesublimeerd door per fiets de nabije bergketen te verkennen op het tijdstip dat de Catalaan luncht en slaapt. En dan word je weer met de neus op de luxe feiten gedrukt: de bergen zijn op zes kilometer afstand, en Serra Llaveria is een natuurreservaat om de hoek. Kan je nog mooier wonen?
Spaanse Taxplanning
Een jonge ondernemer alhier kwam te weten dat ik vanuit een vorig leven iets van internationale belastingen afwist. Hij was in Londen een bedrijf aan het opzetten, en vroeg me of er iets te plannen was met het bedrijf en wat er met de waarschijnlijk straks goed renderende patenten moest gebeuren. Leek me leuk, oud vakgebied en zo. Bleek dat nadenken over belastingen vooralsnog alleen de vraag inhield of een rekening in Andorra of Luxemburg opgegeven moest worden voor de Engelse of Spaanse fiscus.
Manteniemento
Onze Roemeense equipe en vakman Paul lopen nu rond in bedrijfskleding, shirts met Montbrió Belvedere opdruk, herkenbaar voor onze gasten en een identificatiemogelijkheid voor onze werkers. We zeiden het al, de Roemenen zijn goede recyclers; repareren is de eerste optie, met zo mogelijk onderdelen die je al hebt. Weggooien, de Spaanse aanpak, is er niet bij. De keerzijde is de opslag van ‘voor-het-geval-dat-spullen’, iets waar in de doorsnee Spaanse woning gelukkig gewoon geen plaats is.
Dicht bij de natuur
Als stadsmensen krijgen we meer en meer respect voor de natuur. Wij zijn, met onze olijfbomen, beoogd Nederlands groen en sappig gras in de tuin, zonnepanelen, en zeker met gasten uit regenachtige streken, zeer afhankelijk van de natuur en het klimaat. Zoals wij deze zomer ervaren vraagt de koeling van de masia om veel elektriciteit. Twee graden warmer, vergeleken met 2015 betekent aanzienlijk meer stroomverbruik, veel meer dan de elektriciteit opgewekt door de zonnecelpanelen. En gezien de laatste regen van twee maanden terug dateert valt er erg veel te beregenen. Dat zelfs hier de natuur kwetsbaar is blijkt uit de vervroegd vallende bladeren, en de brandweerhelicopters die rood en oppassend boven de regio patrouilleren. Wij duimen voor wat regen, voor de bomen, en afkoeling voor onze elektriciteitsrekening.
Romantiek van een casa rural in het hoogseizoen
Na twee maanden hoogseizoen is de boog wel zeer gespannen: om 6.30 uur de wekker voor broodbakken en fruit snijden, alle stoelen weer op het gras (er wordt ’s nachts gesproeid). Om 7.15 uur tweede wekker voor de voorbereiding van het uitgebreide ontbijtbuffet. Wij signaleren tevens dat croissants ‘uit’ raken, calorieën? Terwijl ons bruinbrood veel aftrek vindt. Vers fruit is ook niet voor iedereen weggelegd, maar zes liter versgeperst sinaasappelsap moet er toch wel staan. Koffie, met twee soorten opschuimers voor de warme melk: locals willen geen, buitenlanders willen wel opgeschuimde melk.
Het ontbijtbuffet stopt om tien uur, afruimen, twee afwasmachines vullen, schoonmaken en om twaalf uur is de ontbijtruimte weer gereed voor de volgende dag. Claudia doet de zes kamers en het huis, er wordt uitgecheckt, tips worden aan de gasten gegeven voor de dagbesteding. Planning voor de middag maken: boodschappen, kinderen naar het strand, tandartsen, en wat er zoal in elk gezin voorvalt. Omdat op het platteland niet wordt opgehaald brengen wij zelf het huisvuil naar het stort, vijfvoudig gesorteerd. Daar tussendoor wordt nog gegeten, rondgeleid voor mogelijke trouwpartijen, en reparaties verricht aan alles wat los en vast zit. En worden de lakens naar wasserij ‘Ecolimp’ gebracht. Intussen moeten we thuis zijn voor nieuwe gasten, maar hoe laat komen ze? 12 uur, 18 uur, 23 uur? Of de gast te woord staan die ons vanuit ver weg belt dat hij benzine in de diesel huurauto heeft getankt. We weten wel veel, maar niet alles…. Het hoogseizoen is bijna, bijna voorbij."
Deze column is geschreven door Mark van Asselt.
Datum: 29-08-2016
Terug naar overzicht
