Spanje is een belastingparadijs voor ingezetenen
“Kunnen wij het huis nog huren met veertien personen voor de zoveelste week van juli?”"Nu ons huis geen verwarming en nog weinig koeling vraagt, blijkt hoe vlot het zwembad wordt verwarmd. Zonnepanelen laten verwarmd water in het zwembad circuleren, terwijl ook het surplus aan elektriciteitsproductie van onze zonnecel-panelen het zwembad via de geothermische installatie verwarmt. Heeft even geduurd (muy complicado) maar juist in mei en juni, de nachten zijn nog fris voor zwembadbegrippen, blijkt het te werken.
Gasten zonder aarzeling in het zwembad, wij content met deze milieu-neutrale manier van verwarmen en bovenal het gebruik van de (nu nog) ongebruikte elektriciteitsproductie.
“Our Ture Love lasts forever”
Voor de gasten van alweer onze derde bruiloft dit jaar was de verwarming waarschijnlijk onnodig. De familie van de Finse bruid kwam uit Finland over, dus een graadje minder was geen punt. De tuindecoratie werd aangevuld met allerlei spreuken in het Engels alhier gekocht, maar het cruciale bordje, zie de aanhef, kwam niet uit de verf. In landen met weinig zonlicht (het contrast tussen Finse en Spaanse genodigden had niet groter kunnen zijn), compenseren de bewoners dit veelal met een bovengemiddelde alcoholconsumptie. De plaatsing van het hek om het zwembad leek ons dan ook meer voor de ouderen dan voor veiligheid van de kinderen. Maar, om geloofsredenen werd er slechts fris geschonken. De gasten van de Spaanse bruidegom kwamen hier bij ons over klagen, maar dit was toch echt de beslissing van het echtpaar. Hopen maar dat de love inderdaad forever is, want Spanje en Finland liggen toch wel ver uit elkaar.
Graduación, chapeau!
Onze dochter heeft met vlag en wimpel de ESO (Educación Secondaria Obligatoria), vier jaren verplichte middelbare school, afgerond. De diploma’s werden op een sfeervol binnenplaatsje van het zeer oude schoolgebouw uitgereikt. Mooie jurk, hoge hakken, make-up en nieuw kapsel, daar stond ze dan, zestien jaar, onze dochter. Ze had het dan toch maar gedaan, op een nieuwe school, in het Catalaans, en nu achteloos schertsend met haar vriendinnen. Helaas moet ze weer opnieuw beginnen, zij gaat als enige voor de laatste twee jaar naar de internationale school van Salou, om in ieder geval een Europees erkend diploma te krijgen, en niet alleen met het oog op een eventuele onafhankelijkheid van Catalunya.
Goed bezet en achter het net
“Kunnen wij het huis nog huren met veertien personen voor de zoveelste week van juli?” Nu nog wordt dit gevraagd door Spanjaarden, en dan gaat het over 2016. Dus het antwoord is nee. Spanjaarden kunnen niet plannen (wel organiseren, hoe kan dat?), dus komt alles op het laatste moment, dus betalen ze de hoofdprijs of krijgen tweede keus. Aldus de observatie van mijn door de toeristische wol geverfde echtgenote die de verbazing aan de andere kant van de lijn ook niet kan wisselen. Hoewel de aankondiging van ProRail de laatste keer dat ik in Nederland was alles sloeg: “de werkzaamheden aan het spoor (bij Utrecht) voor dit weekend waren op de minuut gepland, maar door overmacht loopt de planning zo’n vijf uur uit”.
Belastingcontroles, forever
Niets is zeker, behalve de dood en de belasting. Spanje is, althans lijkt, een belastingparadijs voor ingezetenen, de talloze zelfstandigen geven maar weinig inkomen op, rekeningen in het buitenland waren bon ton, en maar af en toe komt er iets in de krant. De bom barst toch niet, zoals bij de FIFA. Maar particulieren zoals wij, die met hebben en houden immigreren, leggen zichzelf daarmee bovenop de stapel dossiers, met minstens één rood ruitertje, voor jaarlijkse fiscale controles. Dus de laatste zeven maanden leefden wij weer in spanning over de vierde integrale fiscale controle in vier jaar, teruggaande tot de datum van immigratie. Maar gelukkig, begin juni, alles in orde, niets gevonden, wat theoretisch niet maar in praktijk wel zou kunnen, gezien de grote rechtsonzekerheid alhier. Nu nog de uitkomst van de derde controle naar onze btw-praktijk, een ander loket, maar dezelfde spanning. En, helemaal teruggaand tot de bouwperiode van onze masia. Valdispertjes, onmisbaar attribuut voor immigranten. Maar wij zijn zeker niet alleen in onze stress: de overheid heeft laten doorschemeren dat de briefjes van vijfhonderd euro niet meer zullen worden geaccepteerd. Dus in de bouwmarkt worden de aankopen van twee tientjes door onze voorganger in de rij toch maar even snel afgerekend met zo’n briefje. Heeft u niet kleiner? En de man laat zijn portemonnee zien “nee, alleen nog een ander vijfhonderdje”. We love Spain."
Deze column is geschreven door Mark van Asselt.
Datum: 22-06-2016
Terug naar overzicht
