Wonen in Portugal

In deel 8 haken ze in op de alledaagse dingen die ze als inwoners van Portugal ervaren.

Column Herman van Katwijk

In 1996 namen Mieke Qualm en Herman van Katwijk de beslissing om te emigreren. Tijdens een vakantie ontstond het idee om het roer drastisch om te gooien en te bekijken of zij over drie tot vijf jaar zouden kunnen emigreren om een camping uit te gaan baten in Portugal. In deel 8 haken ze in op de alledaagse dingen die ze als inwoners van Portugal ervaren.

Het wonen in Portugal is ons prima bevallen, ook al zijn er grote verschillen met het wonen in Nederland. Natuurlijk kan iedereen begrijpen dat je in Portugal niet alle zaken kunt kopen die in Nederland heel gewoon zijn, al is er veel mogelijk via internet, maar dat is een kwestie van aanpassen. Je kunt bijvoorbeeld niet even naar de viskraam voor een nieuwe haring, maar wél voor heerlijke zalm of forel.

Nee, het zijn andere zaken die je mist, vooral als je meer buiten de steden woont. De overwegend oudere bevolking daar is vaak laaggeschoold en is uitstekend op de hoogte hoe je het best wijnranken kunt snoeien en verbouwen, aardappelen, mais en kool moet telen en hoe het weer morgen zal zijn, maar gesprekken met wat meer diepgang zijn zeldzamer.

In de streek waar wij wonen, Minho, is men nogal conservatief en berust het gedrag op de normen en waarden van decennia terug. Men heeft echt nog vaak het idee dat een hond die aan een ketting of touw zit van maximaal twee meter, maar regelmatig de overschotten van het eten krijgt, een goed leven heeft. En als men genoeg heeft van zijn hond, als zij een nestje krijgt, ziek wordt of een operatie nodig heeft, dan wordt de hond vaak bij een asiel gedropt of in de bergen achtergelaten. Toegegeven: het is aanmerkelijk beter dan aan een boom binden, maar toch. Gelukkig zijn er ook, vaak jongere, Portugezen die zich hun lot aantrekken en zich naast hun gewone baan gigantisch inzetten om de dieren op te vangen, te verzorgen en hen proberen een nieuwe (betere) baas te bezorgen.

Zaken als abortus en homofilie zijn niet of nauwelijks bespreekbaar en veel interesse in zaken die buiten het dorp of gezichtsveld gebeuren hebben de inwoners vaak niet. Dat de pastoor ergens een kind heeft en samenleeft met de ‘huishoudster’ weet iedereen, maar daar stoort men zich weer niet aan. Het is even wennen.

Het leven zoals decennia terug heeft ook zijn positieve kanten: men heeft of neemt alle tijd om een praatje te maken. Of dat nu bij de bank is met een rij van tien wachtenden, op de hoek van de straat waar men de auto heeft gestopt om de passagiers uit te laten stappen of wanneer twee bestuurders elkaar vanuit verschillende richtingen tegenkomen en door het portierraampje wat wetenswaardigheden uitwisselen. Er wordt niet gescholden, getoeterd of moeilijk gedaan. Dubbel parkeren doet men net zo gemakkelijk om even snel een boodschapje te doen, dat door een gesprek wel wat langer kan duren dan gepland. Een korte stoot op de claxon doet de bestuurder naar buiten snellen, terwijl hij met een gebaar bedankt voor het wachten en zich tegelijkertijd verontschuldigt. Wat bedoelt u met stress?

Gastvrijheid en hulpvaardigheid komt men letterlijk overal tegen. Zo kwamen wij op een wandeling in de bergen langs een familie die zat te picknicken en werden we na een praatje spontaan uitgenodigd om mee te eten. Verder zijn wij, en we kennen ook veel andere buitenlanders die hetzelfde overkwam, als het ware geadopteerd door een Portugese familie. We worden uitgenodigd op kerstavond, op bruiloften en doopfeesten en ook zo maar tussendoor om mee te komen eten. Regelmatig ontvangen we groente, aardappelen en fruit uit hun tuin of uit die van andere buren en er komt ook regelmatig een geslachte kip of konijn onze richting uit.

En wij nemen op onze beurt iemand eens mee naar de markt in de stad, repareren bijvoorbeeld een kleinigheid aan de wasmachine of vervangen een zekering van de telefoon als die weer eens is doorgeslagen vanwege het onweer. Zo gastvrij als de Portugezen zijn, zo terughoudend zijn ze vaak om een tegenbezoek af te leggen. Als ze al komen dan komt men vaak met een attentie zoals een karaf of enkele flessen wijn, iets uit de tuin of een zelfgemaakt kleedje.

---

Eerder verschenen

1. Wij zijn al vertrokken!
2. Het principebesluit
3. De aankoop
4. Taal en integratie
5. Zoektocht naar een goede aannemer
6. Bijgestelde plannen en Portugese bureaucratie
7. Aanvragen van de bouwvergunning in Portugal
8. Wonen in Portugal
9. Volledig geïntegreerd in Portugal
10. Betrekkelijke Portugese welvaart
11. Dichter bij de burger
12. Confrontatie met Portugese lokale plattelandsbevolking
13. Werken in Portugal
14. Zelfstandig ondernemen in Portugal
15. Onze werkervaring in Portugal 
16. Nieuwe activiteiten in Calvos

Herman van Katwijk is als 'gepensioneerd' makelaar verbonden aan Calvos Casas en nog steeds actief samen met zijn vrouw Mieke met de aan/verkoop van onroerend goed, bouwbegeleiding en advisering in de meest ruime zin.

---

Terug naar overzicht