Bouw van een Franse woning

“De eerste keer dat wij Alet les Bains aandeden -met dank aan de Kleine Campinggids- waren we meteen verliefd. Een klein dorpje, gelegen tussen de heuvels van de Aude, aan de voet van de besneeuwde Pyreneeën met maar liefst drieëntwintig monumenten. Commercieel gezien gebeurt er vrijwel niets. Het café aan het dorpsplein staat inmiddels te koop en verder is er een kruideniertje dat gelukkig ook brood verkoopt en een heel pittoreske theetuin die drie maanden per jaar open is. Zelfs het hotel sluit in de wintermaanden.

Binnentuin
Na die eerste keer zijn wij regelmatig teruggekomen, tot wij vorig jaar zagen dat het statige pand aan het plein midden in het dorp te koop stond. Nog niets vermoedend onderzochten wij de mogelijkheden om dit pand te ontwikkelen. Ergens in dat traject werd het pand van project opeens een toekomstig woonhuis en konden we niet meer terug. Ons gefantaseerde vrijstaande droomhuisje met enorme lap grond was verworden tot enorm pand met binnentuin midden in het dorp. We wisten allebei dat dit het moest worden.

Cruella
Op het moment dat de onderhandelingen achter de rug waren eind september 2008, barstte de kredietcrisis in volle omvang los. Maar toen we eenmaal A hadden gezegd wilden we ook beslist B zeggen, dus een maand later tekenden we het compromis de vente. De weken en maanden erna waren zenuwslopend. In deze crisis werden ook onze facturen slecht en laat betaald en bovendien waren veel banken niet meer zo happig om hypotheken te verstrekken. Uiteindelijk konden we eind februari het definitieve koopcontract tekenen.

De eigenaresse, die we al snel de bijnaam Cruella gaven omdat ze katten fokte en deze in hokjes op zolder opsloot, zou alleen wat sentimentele dingen uit het huis meenemen en de rest van de inboedel laten staan. Deze sentimentele dingen bleken zo’n beetje alle waardevolle spullen die er nog stonden en wat er overbleef was een heleboel rotzooi. Gelukkig had ze nog wel de vleugel laten staan waar we specifiek om gevraagd hadden. Onze eerste taak bij intrek was dus puinruimen.

Cyber-plombier
Eind maart hadden we een verhuiswagen volgeladen met onze spullen en ons Amstelveense huurhuis in correcte staat opgeleverd. We vertrokken, uitgezwaaid door onze dierbare achterblijvers, met onze oude Fiat Ulysse met drie jankende katten, drie huilende kinderen en twee snikkende ouders richting het zuiden. Ons huis was bewoonbaar, omdat er vloeren, muren en een dak waren, maar een keuken, badkamer en verwarming moesten nog geregeld worden. Vanuit Nederland was al contact gemaakt met een loodgieter, die in onze afwezigheid warm water had geregeld en een tijdelijke douchevoorziening in een kast in de bijkeuken installeerde. Per e-mail ontvingen wij in Nederland een schets voor een alternatieve indeling van de bijkeuken. Zo’n Franse cyber- plombier hadden wij nog niet eerder meegemaakt in onze carrière.

Openhaard
De provisorische keuken was ook vrij snel geregeld toen we eenmaal onze spullen uit Nederland hadden. De vrachtwagen met deze huisraad paste gelukkig net door het breedste straatje naar het plein, anders hadden we alles met steekwagentjes naar ons huis moeten kruien. De verwarming leek ons geen probleem. De zomer begint toch al in april in Zuid Frankrijk en bovendien hadden we een openhaard. Dat viel tegen! Terwijl in Nederland de mensen hun tuinstoelen uit de schuur haalden en genoten van zomerse temperaturen, hadden wij het koud. Regen, regen, regen en de temperatuur kwam vaak niet boven de 13 graden. Daar zaten we dan met z’n vijven voor de openhaard en ’s nachts onder dikke dekens.

Zwemmen
De kleine dorpsschool voor onze kinderen van zeven, acht en tien was een aangename verrassing. Met de verhalen in ons achterhoofd van strenge, autoritaire, prestatiegerichte Franse scholen waren we toch een beetje bezorgd. Dat viel enorm mee. De school heeft vijfentwintig leerlingen van twee tot elf jaar en drie juffen. Erg veel aandacht voor het individuele kind dus en bovendien bieden ze een heel breed spectrum aan onderwijs naast het gebruikelijke rekenen en taal. Zo gaan ze mountainbiken in de heuvels, bezoeken ze musea en leren ze Engels. In juni gaan ze ook nog elke middag zwemmen in het plaatselijke bronwaterbad.

De Franse belastingen zijn niet erg hoog,
maar de sociale lasten zijn enorm.

Toeren
Ons bedrijf moest hier natuurlijk weer opgestart worden en dan heb je te maken met andere regels dan we gewend zijn. Wij zochten contact met een Nederlandse fiscalist in Céret. De Franse belastingen zijn niet erg hoog, maar de sociale lasten zijn enorm en wij willen natuurlijk het liefst niet zoveel betalen. Nou is een eenmanszaak het meest eenvoudige om op te zetten, maar omdat onze gemeente in een speciale zone ligt, een zogenaamde zone revitalisation rurale, ZRR, kan het juist heel interessant zijn om een besloten vennootschap, waar ook weer verschillende vormen in zijn, op te richten. Gelukkig bestaan er experts op dit gebied, want ons duizelt het allemaal. Al met al hebben we dus niet één, twee, drie een zaak opgezet, waardoor we ons nog niet kunnen verzekeren. Dit is dan het vacuüm waar men ons al voor gewaarschuwd had, weg uit Nederland, maar nog niet helemaal geland in Frankrijk. We gaan nog maar even geen toeren uithalen.

Groeien
Nu we hier eenmaal zitten, alle noodvoorzieningen zijn geïnstalleerd om het huis leefbaar te maken, de zon volop schijnt en de kinderen hun plek lijken te vinden, beginnen we met de verbouwing van ons huis. Dat betekent keuzes maken; waar de boiler, welke tegels, waar het bad, keuken modern of klassiek, wat voor soort verwarming en zo nog heel veel meer. Meestal bedachten wij dit voor/met onze klanten en zaten we lang te broeden op hun plannen, nu moeten we het voor ons zelf bedenken. En dat valt niet mee! Er is wat te zeggen voor het één, maar ook wat voor het ander. Grootse ideeën, minder groot budget. Noem maar op. Toch is het ontwerpen van de ruimtes een stuk eenvoudiger als je zelf al in het huis leeft. Je ontdekt waar de fijne plekken zijn, waar het zonlicht mooi valt of waar het vaak waait in de tuin. Hierdoor kun je betere beslissingen nemen, het huis groeit om je heen en dat biedt mooie kansen."

Deze tekst is geschreven door Dorien van der Marel, verbonden aan architectenbureau Villasophie.